Czy przeprowadzka to trauma dla dzieci?

[mirek65 0]

No z tym użalaniem się nad dziećmi- to bym tak ostro nie mówił. Przeciez nie każda pociecha jest taka sama, jedno dziecko moze się odnaleźć szybciej, drugie wolniej. A np. gimnazja? Jak jeszcze z podstawówki do okolicznego gimnazjum dziecko idzie to ok, kogoś skadś tam zawsze zna.
Ja np. mialem kolezanke, która przez zwykłą zazdrość i zawiść innych dziewczyn (była po prostu bardzo ładna) musiała zmienić szkołe. Ilu ludzi tyle wersji, ale nie ma co chyba ogólnikowo stwierdzać, że dzieciaki "jakoś" sobie z tym poradzą. Warto szczególnie na początku zmiany środowiska dziecka zwracać uwagę na to jak się zachowuje (czy nie zamyka się w sobie itd.)
Takie moje zdanie

[janusz210 0]

To prawda - nie było łatwo. Naszemu maluchowi podczas przeprowadzki zmiejszył się apetyt, niespokojnie spał, był drażliwy. Ale nie można dziecka pod kloszem trzymać, trzeba dać szansę, żeby się usamodzielniło. Z czasem będzie nam wdzięczne.

[monika9093 0]

Dnia 25.12.2011 o 13:02, retrofood napisał:

Dzieci? Są ciekawskie jak koty i mają gdzieś dawne miejsca. W dodatku dorastajac i tak zwykle znaczą swoje ścieżki, poznają nowe miejsca i traktują je jak własne. To jak z muzyką. Ta rodziców nigdy nie jest dobra, wolą nawet wracać do muzyki dziadków.
Dlatego o żadnej traumie nie ma mowy. Najwyżej dzień, dwa, zamieszanie i obwąchiwanie nowego otoczenia.

ojj tak moje też tak mają wszędzie by tylko wlazły

[Rose 0]

to już zależy od kwestii indywidualnej. ja pamiętam, że nie lubiłam miejsce w którym mieszkaliśmy i cieszyłam się , kiedy się wyprowadzaliśmy.

[Macel 0]

W najbliższym czasie szykuje mi się właśnie przeprowadzka. Na szczęście dzieciaki będą chodzić do tej samej szkoły. Mam nadzieje, że nie będzie źle. Ale z tego co piszecie to wynika, że to bardziej rodzice się martwią.

[SkyWalker 5]

Rodzice zawsze martwią się i to z wielką przesadą.

[xAntek 0]

To zależy od charakteru dziecka, jedne szybko i chętnie zaakceptują nowe miejsce a drugie będą miały z tym problem. Jednak nie uważam, aby przeprowadzka w nowe miejsce zostawiła traumę w pamięci, bez przesady.

[Elfir 243]

Chyba większy jest problem z nastolatkami niż z dziećmi.

Mają silniejsze kontakty rówieśnicze i pierwsze miłostki.

[Django 0]

Dokładnie, moje dziecię do piątego roku życia "zaliczyło" 4 mieszkania. Za każdym razem była ciekawość i planowanie jak będzie wyglądać pokój. Raz czy dwa padło coś w stylu *szkoda że się przeprowadzamy* ale trwało to z 15 sekund i zapominała o temacie. Myślę że im wcześniej tym lepiej, co nie znaczy że z nastolatkami to trzeba już siedzieć na tyłku. Wszystko zależy od dzieci, i jak rodzice będą podejmować ten temat. Jak podejdziecie z entuzjazmem- dzieci też powinny go podłapać. 

[michalinamocon 0]

Przeżyłam przeprowadzki za dziecka i było mi trochę przykro, ale znowu bez przesady. Jeżeli gdzieś ma być lepiej, to trzeba zmieniać.

[ewo 0]

U nas też to dzieci czeka jeden 3 latka więc będzie miał 4 jak będziemy się przeprowadzać a drugi będzie miał 9 lat nie wiem jak to będzie. Boję reakcji tego starszego nowa szkoła nowi koledzy, bo młodszy dopiero będzie poznawał dzieci. 

[parkowa 0]

dom jest tam gdzie rodzina. gdy moi rodzice sie przeprowadzili to jeździłam do nich a nie do miejsca gdzie kiedyś mieszkali.

[krzysiekkk 0]

wg mnie to jest naprawde wymyslanie problemu na siłe, wiem ze duzo dzieci sie cieszy z przeprowadzek, myślą o tym ze mogą miec nowy pokoj, o tym jak go urządzić... jesli sie nie cieszą to trzeba do tego odpowiednio podejść ale nie mozna swoich wyborow kierowac tym czy to trauma

[Konstantymort 0]

pamietam jak za dzieciaka sie przeprowadzalem pietro wyzej w domu, bo rodzice odnowili strych. niby takie nic, ten sam dom, ale na strych zawsze sie balo chodzic i tam straszylo ;P no ale, kilka tygodni przerazenia gdy tylko przeprowadzka, a potem juz w sumie fajnie, rodzice pietro nizej, czlowiek sie uczyl troche samodzielnosci i jak zyc ze samym soba i jak po sobie sprzatac. polecam. nie ma jakiejs traumy na stale, najwyzej chwila zwatpienia, a potem juz jest normalnie

[maianbesko 0]

To zależy jak pokazujesz to dzieciakom jeżeli mówisz im i pokazujesz, że katorga to nic dziwnego:O

[kablarczyk1 0]

Ja miałem dwie strony medalu, nastolatkę, która ma cudowne życie towarzyskie, przyjaciółki i ulubioną szkołę i ancymona w postawówce, który jakby mógł to by był w dwóch miejscach jednocześnie. Przeprowadzka z bloku do domu, w tej samej miejscowości, ale z upośledzoną komunikacją miejską, więc córka nie mogłaby dojeżdżać codziennie do szkoły, chyba, że rower między nogi czy słońce, czy deszcz i 40 minut pedałowania, a druga szkoła pod nosem w zasadzie. Ale jak się wkręciła w urządzenie swojego pokoju, co w ramach rekompensaty i w granicach zdrowego rozsądku pozwoliliśmy jej robić samodzielnie to zapomniała totalnie o ważnych szkolnych koleżankach. Więc.. chyba dzieci można przesadzać, tylko z odpowiednim podejściem

[Stefan Pawłowski 0]

To wszystko zależy od wieku dzieci i ogólnie nastawienia. U nas to była bardziej frajda i podekscytowanie. Takie zmiany na lepsze to zawsze cieszą.