Budujemy Dom - otoczenie domu

Możemy łączyć farbę tablicową z magnetyczną – wtedy ściana nie dość, że pełni funkcję tablicy kredowej, to jeszcze przyciąga magnesy. W pierwszej kolejności powierzchnię maluje się 2-3 warstwami farby magnetycznej. Potem farba tablicowa - 2 warstwy. Farby tablicowej nie można aplikować grubo - żeby nie zmniejszyć efektu przyciągania - najlepiej użyć wałka o długości włosia ok. 8 mm.

Z kolei pustaki szklane mogą być ciekawym elementem wystroju wnętrza. Można z nich wykonywać całe ścianki działowe, jak też rozmaite "półścianki", proste i zakrzywione. Pustaki mogą być przezroczyste, półprzezroczyste, bezbarwne lub kolorowe. W zależności od koloru, jego nasycenia i rodzaju szkła przepuszczają od 50 do 80% światła. Z pustaków szklanych łączonych zaprawą często wykonuje się ścianki w pomieszczeniach wilgotnych. Wznosząc szklaną ściankę w sposób tradycyjny, czyli murując, możemy wykonać także płaszczyzny zakrzywione, co nie jest możliwe przy łączeniu elementów w systemach tzw. suchych.

Ścianki łukowe (czyli krzywoliniowe), zarówno niższe, jak i sięgające sufitu, dodają wnętrzom charakteru i mogą pełnić różne funkcje - np. parawanu natrysku w łazience. Można je wykonać zarówno jako tzw. suchą zabudowę (czyli w konstrukcji szkieletowej, z użyciem płyt gipsowo-kartonowych), lub wymurować z cegieł bądź np. pustaków szklanych. Jeśli ścianka nie była przewidziana w projekcie domu, przed jej zbudowaniem trzeba ustalić, czy nie obciąży nadmiernie stropu (ocenę powinien przeprowadzić konstruktor z uprawnieniami) Konstrukcja krzywoliniowej ścianki z płyt jest niemal taka sama, jak konstrukcja ścianki prostej, tylko ma gęściej rozmieszczone profile słupkowe - co 20-40 cm - i profile poziome ponacinane w celu ukształtowania łuku. Jeśli promień krzywizny ścianki jest duży, poszycie można wykonać ze standardowych płyt gipsowo-kartonowych lub gipsowo-włóknowych, mocowanych na sucho lub po ich nawilżeniu. Specjalne cienkie (6 mm) płyty gipsowe zbrojone włóknem szklanym umożliwiają uzyskanie krzywizny o małym promieniu - 600 mm dla strony wklęsłej i 1000 mm dla wypukłej, a nawet mniejszym. Do budowy krzywoliniowych ścianek murowanych najlepiej nadają się drobnowymiarowe elementy ścienne - standardowe cegły ceramiczne pełne i kratówka lub cegły wapienno-piaskowe. Na ścianki o dużym promieniu krzywizny można też użyć bloczków z betonu komórkowego, a zaokrąglenia ukształtować przez obróbkę bloczków.

Konstrukcję kabiny sauny wykonuje się z drewna wysokiej jakości, odpornego na działanie temperatury i wilgoci. Zaleca się, aby było to odżywiczone drewno wolnorosnących drzew iglastych, jak świerk skandynawski, skandynawska sosna bezsęczna, jodła lub cedr kanadyjski. Jeśli chodzi o drewno krajowe, to może to być osika. Drzwi można wykonać z tego samego drewna, co ściany kabiny, jednak w nowoczesnych saunach zazwyczaj są z tafli hartowanego szkła (przezroczystego lub barwionego). Od wewnątrz ściany najczęściej wykłada się boazerią grubości przynajmniej 1,2 cm. W tym przypadku do wyboru jest drewno jasnego świerku skandynawskiego lub osiki oraz ciemne drewno cedru kanadyjskiego, jodły hemlock czy termoosiki. Do budowy ławek zwykle używa się drewna osikowego lub abachi (tzw. zimnego drewna), poddanego obróbce termicznej. Tylko drewno, które nie chłonie wilgoci i pozostaje chłodne, pomimo wysokiej temperatury, pozwala na kąpiel w pozycji leżącej.

Dzięki zastosowaniu ściemniaczy możemy znacznie zmniejszyć zużycie energii elektrycznej, a co za tym idzie - koszty eksploatacji budynku. Najprostsze ściemniacze przeznaczone są do zwykłych żarowych źródeł światła. Tzw. ściemniacze uniwersalne - do żarówek żarowych i halogenowych na napięcie 230 V i 12 V zasilanych przez transformator. Znajdziemy też ściemniacze do świetlówek energooszczędnych oraz urządzenia dedykowane do oświetlenia LED (w tym ostatnim przypadku konieczny jest zakup żarówek LED ściemnialnych).

Płyty gipsowo-kartonowe mają różne wymiary i grubość. Szerokość to najczęściej 120 cm. Długość od 200 do 300 cm. Większe płyty najlepiej wybrać wtedy, gdy chcemy pokryć nimi dużą powierzchnię. Mniejsze zaś - na mniejszą powierzchnię, gdzie konieczne może być ich częste docinanie. Cienkie płyty - 6,5 mm - przeznaczone są do zabudowy łukowej (gięcia). Suche tynki wykonuje się z 9,5 mm płyt. Na ścianki działowe i sufity podwieszane wybiera się produkty grubości 12,5 mm. Grube płyty - 15 mm - stosuje się wtedy, gdy priorytetem są jak najlepsze parametry akustyczne i ogniowe.

Drewno egzotyczne dobrze sprawdza się na schodach, choć pracuje. Gdzieniegdzie mogą pojawić się szpary (które trzeba wypełnić, np. silikonem). Choć drewno takie jest trwałym materiałem, podczas eksploatacji mogą powstać w nim wgniecenia – np. podczas wnoszenia mebli na piętro. Drewno olejowane i woskowane nie będzie zbyt śliskie.

Do suchych pomieszczeń używa się płyt białych, a do kuchni i łazienki (pomieszczeń mokrych) – płyt zielonych, odpornych na działanie wilgoci. Ich rdzeń jest impregnowany środkiem hydrofobowym, który opóźnia i ogranicza wchłanianie wilgoci.

Do wykonania fug epoksydowych potrzebna jest twarda gumowa paca. W miejscach trudno dostępnych przyda się natomiast silikonowa szpachelka. Do zmywania ciepłą wodą gotowej okładziny, potrzebna jest twarda gąbka z włókniny. Do ostatecznego wyprofilowania fug posłuży gąbka wiskozowa. Przy pracach tego typu gąbki szybko się zużywają, dlatego należy mieć zapas. Podczas zbierania nadmiaru zaprawy wykorzystuje się również stare bawełniane t-shirty.

Nie każdy glazurnik poradzi sobie z ułożeniem fugi epoksydowej, która klei się i szybko zasycha. Błędy wykonawcze nie są rzadkością. W ich wyniku spoina epoksydowa traci swoje właściwości - twardość, odporność chemiczną, odporność na zagrzybienie. Aplikacja fugi epoksydowej różni się od techniki nakładania spoiny cementowej. Wymaga szybkości i staranności. Konieczne jest też użycie odpowiednich narzędzi. Najlepiej nie eksperymentować, tylko powierzyć ją profesjonaliście. Zaprawa stanowi mieszaninę żywicy epoksydowej (wypełniacza) i utwardzacza, niekiedy również piasku kwarcowego. Po połączeniu tych składników, jest około pół godziny na wykorzystanie masy. Potem zacznie twardnieć - czemu towarzyszyć będzie nieznaczny wzrost jej temperatury. Gdy powierzchnia okładziny jest duża, fugę należy rozrabiać porcjami (dlatego lepiej kupić dwa małe opakowania, niż jedno duże) albo pracować we dwie osoby. W ciągu kilku dni od nałożenia, za pomocą acetonu technicznego, można usuwać jedynie niewielkie zabrudzenia z płytek i narzędzi. Jeśli natomiast ktoś dysponuje dużym (5 kg) opakowaniem i chce wykorzystać część materiału, powinien pamiętać o zachowaniu pierwotnych proporcji składników (utwardzacz i wypełniacz).

Tak jak już wcześniej napisałam - pod nawierzchnię podjazdu zdecydowanie zaleca się solidną podbudowę. Dopiero na to warstwa wierzchnia/wykończeniowa. Ładnie wygląda jasne kruszywo dekoracyjne. Popularna kostka brukowa też się sprawdzi - dziś mamy naprawdę duży wybór bruku - ciekawe wzory, faktury. Kostka betonowa może nieźle imitować kamienną czy też bruk drewniany.

W przypadku przyklejania płyt g-k do ściany należy zwrócić uwagę raczej na inną kwestię - przyczepności kleju. Żeby płyty dobrze się trzymały, trzeba zapewnić dobrą przyczepność kleju do podłoża. W tym celu usuwa się z tynku farbę i gruntuje preparatem głęboko penetrującym, który wzmocni podłoże.

Systemy inteligentne bezprzewodowe cenione są za mobilność. Lokalizację urządzeń bez problemu można zmieniać - w razie przeprowadzki przenieść system w inne miejsce. Negatywne opinie na ich temat dotyczą natomiast przede wszystkim zaniku zasięgu czujników oraz szybkiego zużycia baterii. Urządzenia bezprzewodowe są też droższe od przewodowych. Jednak w przypadku tych drugich trzeba zapłacić dodatkowo za okablowanie i ewentualny remont (związany z ułożeniem okablowania).

Aby nawierzchnia z kruszywa była wystarczająco wytrzymała i mogła pełnić funkcję podjazdu do garażu, musi być wykonana z kilku warstw materiału o różnym uziarnieniu – im wyżej, tym drobniejszy. Wykop pod podjazd powinien mieć głębokość 30–40 cm (jeśli grunt na działce jest dobrze przepuszczalny, wykop może być nieco płytszy – 15–30 cm – a podbudowa cieńsza). Na dnie dołu warto rozłożyć geowłókninę, a następnie ułożyć tłuczeń (ok. 20 cm warstwa), gruby żwir lub grys (warstwa grubości ok. 10 cm) oraz wierzchnią, ok. 5 cm warstwę z miału kamiennego lub żwiru (np. dekoracyjnego). Pamiętajmy, że nawierzchni nie należy wykańczać kruszywem z miękkich skał (marmuru, dolomitu) i pokruszonymi cegłami, ponieważ się pylą. Nieodpowiedni będzie też żwir rzeczny, bo źle się klinuje, co utrudni poruszanie się po podjeździe. Układając kolejne warstwy, trzeba polewać je wodą i ubijać zagęszczarką wibracyjną tak długo, aż podłoże przestanie ustępować pod naciskiem urządzenia.

Na początku można zmyć cegły łagodnym detergentem, a następnie pokryć je impregnatem do cegieł klinkierowych. Najlepiej wybrać taki, który nie zmieni ich wyglądu, czyli nie utworzy powłoki na ich powierzchni (produkty takie dostępne są nawet w litrowych puszkach). Zastosowanie oliwy nie jest zalecane – może pozostawić tłuste ślady. Jednym z domowych sposobów jest także użycie oleju parafinowego (płynnej parafiny), który nabłyszczy klinkier, jednak warto najpierw wykonać próbę w mało widocznym miejscu.

Balustrada musi być przede wszystkim stabilna i zapewniać domownikom bezpieczeństwo. Jej wysokość powinna wynosić przynajmniej 90 cm. Rodziny z małymi dziećmi powinny zadbać o bezpieczne wypełnienie balustrady. Aby maluchom nie stała się krzywda, stalowe słupki lub drewniane tralki rozmieszcza się dość gęsto - nie rzadziej niż co 12 cm. Najlepiej gdy są one umieszczone pionowo - elementy poziome umożliwiają dzieciom wspinanie się po barierce. Aby ułatwić dzieciom korzystanie ze schodów (i zająć czymś ich uwagę), warto zamontować dodatkowy pochwyt na wysokości 75 cm (głównym pochwytem zwieńcza się oczywiście całą balustradę).

Zastosowanie płyt g-k (gipsowo-kartonowych) to dobry pomysł w tym przypadku. Umożliwiają one uzyskanie idealnie gładkiej powierzchni. Szybko się je montuje (jako tzw. suchy tynk - zamiast nakładania typowego tynku, do ściany mocuje się płyty). W przypadku nierównych ścian, lub gdy potrzebna jest korekta ich pionu, płyt nie przykleja się bezpośrednio do ściany, lecz do tzw. pasów kierunkowych, utworzonych z pasków płyty o szerokości 8 cm. Pasy przykleja się co ok. 60 cm. Po zamocowaniu, górna powierzchnia pasów musi się znajdować w jednej płaszczyźnie (należy to kontrolować za pomocą długiej poziomnicy). Klej nanosi się na pasy pacą zębatą, co zapewnia równomierną jego grubość.

Deski kompozytowe nie wymagają zabiegów konserwacyjnych (zabezpieczania przed niekorzystnym wpływem czynników atmosferycznych, biologicznych), ale to nie oznacza, że nie trzeba o nie w ogóle dbać. Warto je regularnie czyścić, np. myjką ciśnieniową, ustawiając strumień tak, by wypłukać zanieczyszczenia z rowków. Trudne do usunięcia plamy można usunąć płynem do mycia naczyń lub specjalnym preparatem do czyszczenia desek kompozytowych. Niewielkie rysy można zniwelować papierem ściernym lub miękką drucianą szczotką, wykonując ruchy równoległe do ryflowania. Warto jednak najpierw przeprowadzić próbę w mało widocznym miejscu. Ostateczny kolor panele uzyskują po kilkudziesięciu dniach od ułożenia (pod wpływem naświetlania promieniami słonecznymi). Odcień może się minimalnie zmienić. Warto jednak w pierwszym okresie zmieniać ustawienie donic czy mebli na tarasie, tak aby jego barwa była jednolita.

Jeżeli mamy domowy system alarmowy, lub planujemy jego założenie, warto wybrać czujnik, który będzie mógł współpracować z instalacją. Plusem takiego rozwiązania jest przede wszystkim to, że gdy przebywamy poza domem, o zaistniałym zagrożeniu zostaniemy powiadomieni np. SMS-em. Jeśli nie zakładamy systemu alarmowego, z powodzeniem wystarczy czujnik na baterię (popularne rozwiązanie). Na rynku są też modele podłączane do gniazda elektrycznego. Pamiętajmy jednak, że czujnik nie gwarantuje pełnego bezpieczeństwa. Wszak nie zapobiega powstawaniu tlenku węgla, a jedynie umożliwia wczesne jego wykrycie. Bardzo ważne jest utrzymywanie odpowiedniego stanu urządzeń grzewczych, przewodów kominowych i wentylacyjnych.

Zaprawę klejową dobiera się odpowiednio do rodzaju płytek oraz z uwzględnieniem ogrzewania podłogowego. Płytki jakie możemy znaleźć na rynku to ceramika, terakota, klinkier, gres i kamień naturalny. Z trzema pierwszymi radzą sobie zwykle nawet najbardziej podstawowe kleje do płytek. Z pozostałymi już nie jest tak łatwo. Jeżeli mamy jakieś wątpliwości, poprośmy o pomoc sprzedawcę/doradcę, którzy na pewno chętnie udzielą nam informacji. Warto pamiętać, że płytki gresowe to materiał o bardzo ograniczonej nasiąkliwości. Jego powierzchnia jest bardzo gładka. Powoduje to, że okładzina wymaga kleju modyfikowanego specjalnymi dodatkami zwiększającymi przyczepność zaprawy do powierzchni płytki. Na opakowaniu kleju trudno znaleźć informacje o szczegółowym składzie, dlatego najlepiej zwrócić uwagę na zapis dotyczący stosowania danego wyrobu (a nie tylko na napisy, znajdujące się na froncie opakowania). Każdy producent dokładnie określa, do jakich podłoży oraz płytek nadaje się zaprawa klejowa. W przypadku płytek kamiennych nie należy oszczędzać na kleju. Najlepiej wybrać produkt do tego przeznaczony. Powinien on bazować raczej na białym cemencie i mieć specjalne dodatki ograniczające możliwość przebarwień.

Aby ogrodzenie z płyt OSB było stabilne, odporne na podmuchy wiatru (to ważne w przypadku dużych pełnych paneli, np. z płyt), powinno być oparte na metalowych słupkach zabetonowanych w gruncie. Do słupków można przytwierdzić takie płyty za pomocą płaskowników (ustawionych poziomo) i śrób.

Prawdopodobnie problemy z posadzką związane są ze wzrostem wilgotności, która podniosła się, gdy kondygnacja zaczęła być użytkowana. Pytanie na ile sprawna jest wentylacja na piętrze. Na parterze z reguły jest ona lepsza, ze względu na to, że kanały wentylacyjne są dłuższe. Opisane problemy raczej nie są związane z obciążeniem posadzki kanapą itd.

Podłogowe deski warstwowe - tzw. panele drewniane (czyli elementy składające się z warstw naturalnego drewna - wierzchnią może stanowić drewno egzotyczne) zwykle są wykończone fabrycznie. Najczęściej olejem lub lakierem. Zarówno olej, jak i lakier może być bezbarwny albo zawierać pigmenty zmieniające barwę drewna. Deski niezabezpieczone trudno znaleźć w sklepach (z reguły trzeba je zamawiać bezpośrednio u producenta). Decydując się na zabezpieczanie posadzki w domu, wydłużamy czas prac.

Do zabezpieczenia takiego stołu najlepiej użyć jednego z impregnatów przeznaczonych do ogrodzeń betonowych. Zamiast stosować środki gruntujące beton, lepiej zastosować w tym przypadku impregnat, który z pewnością zabezpieczy beton przed niekorzystnym wpływem warunków atmosferycznych.

Oczywiście lepszym/skuteczniejszym rozwiązaniem jest system monitoringu. W przypadku, gdy właściciela nie ma w domu, niewiele da włączenie alarmu (w przypadku zadziałania czujników magnetycznych), jeśli nikt na niego nie zareaguje (nie przyjedzie firma ochroniarska). Właśnie w skład systemu monitoringu wchodzą czujniki magnetyczne okien oraz wiele innych czujników (np. stłuczenia szkła).