Budujemy Dom - otoczenie domu

Oczywiście, że da się zbudować saunę w użytkowanym domu. Z reguły nie ma ku temu większych przeszkód, tym bardziej, że sauna zajmuje stosunkowo mało przestrzeni. Wiele osób umieszcza ją na poddaszu, w garażu lub w piwnicy, jeśli w łazience nie ma na to miejsca (tak, jak pewnie w Pana sytuacji). Istotne jest, aby pomieszczenie, w którym się znajdzie, miało posadzkę z płytek ceramicznych. W domach najczęściej montowane są gotowe kabiny z prefabrykowanych elementów - ścian, sufitu, podłogi, ławek. Jednak na poddaszu ze skosami, zaplanowanie katalogowej kabiny o standardowej wysokości - ok. 200 cm - będzie oczywiście trudne. Pozostaje garaż... lub kabina z prefabrykatów, ale wykonana na indywidualne zamówienie. Dobrym rozwiązaniem będzie też sauna zbudowana samodzielnie z drewna. Wtedy można ją idealnie dopasować do kształtu wnętrza (załamań ścian, sufitu). W każdym przypadku, projekt warto zlecić fachowcom, którzy przy okazji wykonają ciekawe wizualizacje. Montaż przeprowadzony przez wyspecjalizowaną firmę trwa zazwyczaj jeden dzień, nie powodując większego bałaganu. Powodzenia

Fugi epoksydowe rzeczywiście sporo kosztują - kilkakrotnie więcej niż produkty cementowe. Jednak w znacznie mniejszym stopniu ulegają zabrudzeniu, dlatego polecane są m.in. do spoinowania posadzek w kuchni, holu, garażu, oraz płytek przy kuchence. Po zastygnięciu fug, żadna substancja do nich nie przeniknie – ani woda, ani kwasy i chemikalia. Nie ściemnieją od tłuszczu (przy kuchence), ani nie zaplamią się winem czy kawą. Są odporne na wysoką temperaturę. I bardzo gładkie - łatwo utrzymać je w czystości przy użyciu typowych środków myjących. Spoiny epoksydowe nie są jednak polecane na posadzki silnie pracujące, np. z ogrzewaniem podłogowym. Pod wpływem ciepła płytki rozszerzają się, co może doprowadzić do popękania sztywnych fug, albo nawet do uszkodzenia lub odspojenia kafelków. Pamiętajmy, że niektóre z fug epoksydowych, z uwagi na dodatek piasku kwarcowego, mają mniej wyraziste (poszarzałe) kolory.

Pamiętajmy, że drewnianych elementów schodów nie należy montować przed wyschnięciem tynków, wylewek itp. Inaczej będą wchłaniać wilgoć z otoczenia. Schody kręte zwykle montuje się tam, gdzie na duże wygodne schody nie ma miejsca, bo nie zostało ono przewidziane w projekcie (np. schody prowadzące na zaadaptowany strych). Wygodnym rodzajem schodów drewnianych są schody policzkowe. Składają się z dwóch belek policzkowych, stopnic i podstopnic. Twardość drewna należy dostosować do intensywności użytkowania oraz tego, czy po schodach będziemy na co dzień chodzić w butach. Najwygodniej kupić drewniane schody gotowe, których powierzchnia jest już wykończona. Schody przeznaczone do wykończenia trzeba polakierować lakierem do drewna (bezbarwnym lub koloryzującym). Lakier musi tworzyć powłokę odporną na ścieranie, zarysowania i wgniecenia. Można wybierać spośród szerokiej oferty produktów poliuretanowych i akrylowych. Ważne jest, by były utwardzane promieniami UV. Każdy element, a szczególnie miejsca narażone na ścieranie, czyli stopnie, należy malować lakierem trzykrotnie.

Płyty tarasowe nie nadają się do wykańczania podjazdów. Z powodzeniem można je za to stosować na wszelkich ogrodowych traktach dla pieszych. Na nawierzchnię podjazdu doskonale nadają się wspomniane ażurowe płyty ze zbrojonego betonu. Jednak ich grubość powinna wynosić przynajmniej 10 cm (cieńszych płyt używa się do umacniania skarp i brzegów zbiorników wodnych). Obecnie mają one rozmaite wzornictwo (różne kolory i kształty prześwitów - kwadratowe, okrągłe). Niektóre wyroby mają prześwity o nieregularnych kształtach - po ułożeniu przypominają bruk kamienny. Wolne miejsca obsypuje się ozdobnym kruszywem albo żyzną ziemią i sieje trawę. Odpowiedni będzie też oczywiście bruk betonowy i kamienny (grubość elementów musi wynosić co najmniej 6 cm) oraz klinkierowy (grubość 5,2 cm). W przypadku nawierzchni, po której będą poruszać się ciężkie pojazdy ciężarowe, kostka powinna mieć 8-10 cm grubości.

Kostka betonowa, choć dosyć trwała, wymaga pielęgnacji. Po zimie warto przeprowadzić ocenę jej kondycji i ewentualnie przeprowadzić odpowiednie zabiegi. Usuwanie mchu i chwastów Używa się do tego myjki ciśnieniowej oraz środków myjących (o których była mowa powyżej). Należy jednak uważać, aby nie wypłukać spoin. Odradza się mechaniczne usuwanie zielonych osadów - użycie ostrych narzędzi może uszkodzić warstwę licową bruku. Jeśli chwastów wrastających w szczeliny jest dużo, warto zastosować preparat chwastobójczy. Podczas ręcznego wyrywania roślin trudno bowiem usunąć ich korzenie. Usuwanie białego osadu Biały osad na kostce to powszechne i normalne zjawisko. Jest to tzw. wykwit wapienny, który powstaje wskutek procesów zachodzących w kostce betonowej. Nalot z czasem ulega wypłukaniu - niekiedy dzieje się to już po kilku miesiącach, innym razem po ok. 3 sezonach. Proces ten możemy przyśpieszyć, stosując środki chemiczne do usuwania wykwitów wapiennych. Pamiętajmy, że po zastosowaniu preparatu, bruk należy dokładnie spłukać. Działanie środka warto najpierw sprawdzić na małym fragmencie nawierzchni. To czy osady wapienne w ogóle powstaną, w znacznym stopniu zależy od surowców użytych do produkcji kostki. Warto więc od razu zdecydować się na wyroby wysokiej jakości. Czyszczenie kostki z zabrudzeń Podczas codziennego użytkowania nawierzchnia narażona jest na zaplamienie tłustymi substancjami (smar, olej), błotem itd. O ile z błotem poradzi sobie myjka ciśnieniowa, to przy usuwaniu tłustych plam należy działać miejscowo - stosując odplamiacz olejowy. Oczywiście bardzo ważna jest impregnacja kostki zaraz po ułożeniu (zanim dojdzie do zabrudzenia powierzchni). Można zrobić to także później - po dokładnym umyciu i osuszeniu bruku. Tego typu prace należy wykonywać w ciepłe, suche dni.

Jeżeli montowany będzie system alarmowy, automatycznym nawadnianiem ogrodu najlepiej sterować za pomocą centrali alarmowej. Nowoczesne systemy alarmowe umożliwiają realizację systemu domu inteligentnego poprzez połączenie niezależnych dotąd instalacji w system sterowany ręcznie lub automatycznie. Dotyczy to nie tylko ogrzewania czy oświetlenia, ale również nawadniania ogrodu i innych instalacji. Zaawansowana centrala alarmowa pozwala na sterowanie nawet rozbudowanym, wielosekcyjnym systemem automatycznego podlewania. Sterując podlewaniem za pomocą centrali alarmowej, do systemu nawadniającego nie podłącza się już typowego sterownika. Zastosowanie centrali umożliwia włączanie i wyłączanie podlewania o dowolnej porze i z dowolnego miejsca (za pomocą smartphone?u). Elektrozawory instalacji nawadniającej (zakopane w specjalnej skrzynce w ogrodzie) podłącza się do centrali za pomocą odpowiednich modułów sterujących (zależnie od rodzaju zaworów). Jeśli system nawadniania jest wyposażony w czujnik deszczu lub wilgotności gleby (a zazwyczaj jest), podłącza się go do właściwie oprogramowanego wejścia centrali.

1) Na wielu posesjach, frontowa, reprezentatywna część ogrodzenia (od strony ulicy) ma postać metalowych przęseł opartych na cokole i murowanych słupkach. Reszta działki okalana bywa np. niedrogą siatką. Ogrodzenia najszybciej i najłatwiej muruje się z prefabrykowanych bloczków betonowych lub silikatowych. Dzięki wyprofilowanym zamkom ustawia się je bez zaprawy (tzw. suchy mur), a następnie zbroi prętami stalowymi i wypełnia mieszanką betonową. Taki mur można zbudować bez pomocy fachowców. Faktura bloczków nieźle imituje kamień. Elementy dostępne są w różnych kolorach. Ogrodzenia z klinkieru są bardzo efektowne, ale drogie. W to miejsce można postawić murek ze zwykłych cegieł, pustaków lub wylać beton w deskowaniu, a następnie (po otynkowaniu) obłożyć go płytkami klinkierowymi. Efekt będzie porównywalny. Po ułożeniu okładzina taka przypomina cegły, tym bardziej, że na brzegach przykleja się elementy narożne. W sprzedaży są również okładziny silikatowe, kamienne (z piaskowca, wapienia, granitu, często o nieregularnym kształcie), betonowe (imitujące kamień lub cegłę). Płytki te mają różne faktury i kolory. Zamiast stosować płytki, można warstwie tynku nadać ciekawą fakturę i pomalować go farbą silikonową - o dużej odporności na zabrudzenia. Większość osób wybiera dziś ogrodzenia ażurowe - niepretensjonalne, nieprzesłaniające widoku. Najlepiej sprawdzają się one wtedy, gdy okolica jest czysta i spokojna. Ogrodzenia szczelne, lite, wyglądają zaś masywnie i dominują - zwłaszcza na małych działkach. W pasie wzdłuż takiego płotu panuje głęboki cień, co wielu roślinom nie służy. 2) Odnośnie rodzaju przęseł opieranych na podmurówce... Najbardziej ozdobną formę i najwyższą cenę mają przęsła ręcznie kute ze stali. Powstają na zamówienie w specjalistycznych zakładach kowalstwa artystycznego. Nieco mniej kosztowne są ich imitacje w postaci żeliwnych odlewów. Znacznie większym powodzeniem cieszą się jednak ogrodzenia ze stalowych prętów, rur albo kształtowników. Zazwyczaj mają uniwersalne wzornictwo. Niektóre z tych wyrobów prezentują się wyjątkowo nowocześnie - szczególnie te z szerokich kształtowników w układzie poziomym. W połączeniu z murem, z powodzeniem możemy też zastosować gotowe przęsła ze sztachet. Wyglądają schludnie i mogą mieć rozmaite wzornictwo. Wykonywane są z desek prostych lub profilowanych. Drewno pasuje zarówno do ogrodów ultranowoczesnych, jak i w stylu rystykalnym. Wszystkie opisane rodzaje przęseł dobrze będą się komponować z betonowymi bloczkami imitującymi kamień.

Jeżeli mamy do czynienia z parkietem tradycyjnym (w postaci deszczułek, zwanych potocznie klepkami, które mają pióra i wpusty służące do ich łączenia), możliwe będzie odnowienie jego powierzchni poprzez cyklinowanie, dzięki dużej grubości warstwy użytkowej (9–11 mm do pióra/wpustu). Klepki (podobnie jak deski czy panele) nie są najlepszym podłożem pod płytki ceramiczne. Drewno przy zmianach wilgotności pracuje – może zatem dojść do odspojenia kafelków. Niektórzy producenci klejów do ceramiki dopuszczają jednak użycie swoich produktów na podkładzie z drewna, pod warunkiem zastosowania dodatkowej warstwy zaprawy, zbrojonej siatką z włókna szklanego. Oczywiście parkiet musi być we względnie dobrym stanie, klepki nie mogą być odspojone od podłoża. Układanie wykładziny PVC na drewnianej podłodze jest błędem, gdyż paroszczelne pokrycie uniemożliwia odparowanie wilgoci, która może przenikać pod wykładzinę lub pojawić się w wyniku kondensacji pary wodnej na podkładzie podłogowym. W efekcie następuje odkształcenie się podłoża, a po pewnym czasie z reguły dochodzi do zagrzybienia posadzki. Na posadzce z klepek albo desek można z powodzeniem ułożyć nową posadzkę z drewna lub paneli.

Tradycyjne farby wapienne rzeczywiście nie zawierają substancji uczulających. Jednak dziś tego rodzaju wyrobów praktycznie nie stosuje się we wnętrzach mieszkalnych. Powłoki utworzonej z farby wapiennej nie można zmywać (a ściany w pokojach dzieci są przecież szczególnie narażone na zabrudzenie).

Drewno wokół basenu prezentuje się bardzo efektownie – wygląda naturalnie i dobrze komponuje się zarówno z rustykalnymi ogrodami, jak i nowoczesnymi. Do budowy opaski polecane jest trwałe drewno egzotyczne (np. bangkirai), bo materiał będzie narażony na częste zawilgocenie, silne nagrzewnie (promieniami słonecznymi) oraz działanie mrozu. Surowiec ten sporo kosztuje, ale nawet bez impregnacji przetrwa kilkadziesiąt lat, bo zawiera dużo substancji oleistych. Aby zapobiec jego szarzeniu, zmianie barwy, konieczne jest olejowanie (preparatem przeznaczonym do zastosowania na zewnątrz domu) – bezpośrednio po montażu, a następnie raz lub dwa razy w roku. Oprócz desek gładkich, stosuje się deski ryflowane – z wzdłużnymi rowkami. Mniej się wypaczają i nie są śliskie, lecz we wgłębieniach gromadzi się piasek i kurz, które zatrzymują wilgoć. Doskonałym rozwiązaniem będą w tym przypadku także panele z kompozytu, które coraz częściej zastępują tradycyjne deski. Z wyglądu i w dotyku przypominają ryflowane deski z drewna egzotycznego. Nie mają jednak wad naturalnych wyrobów – są bardzo trwałe, nie trzeba ich konserwować, nie wypaczają się ani nie zmieniają koloru. Cała pielęgnacja to okresowe mycie za pomocą myjki ciśnieniowej. Materiał ten stosowany jest powszechnie do wykańczania tarasów (w sprzedaży znajdziemy gotowe systemy tarasowe – do szybkiego montazu), jednak idealnie sprawdza się także jako wykończenie brzegów basenów. Panele kompozytowe występują w dwóch wersjach: -WPC – produkowane z trocin i PVC; -RMC – wytwarzane z żywicy poliuretanowej, mieszanki mineralnej i włókien szklanych.

Do pokojów dzieci - szczególnie, gdy są alergikami - należy wybierać farby hipoalergiczne, które nie powodują podrażnień, nie zawierają substancji uczulających, są przyjazne dla alergików. Farba powinna zawierać jak najmniej lotnych związków organicznych (LZO lub VOC - od ang. volatile organic compounds). W Polsce od 2010 r. obowiązują jasne przepisy unijne, regulujące dopuszczalne stężenie LZO - dlatego wszystkie farby, które możemy dziś kupić, mają słabszy zapach niż te, które znamy sprzed lat. Wiele produktów ma znacznie niższą zawartość LZO niż dopuszczona przez przepisy - są nawet takie, w których szkodliwe substancje nie występują. Informacji na temat zawartości LZO należy szukać na opakowaniu farby lub u jej producenta. Warto wybierać produkty oznaczone następującymi symbolami: Eco Label, Błękitny Anioł, znak Polskiego Towarzystwa Alergologicznego.

W przypadku takiego ogrodzenia, fundament pod podmurówką nie jest potrzebny – ciężar przęseł przejmują bowiem metalowe słupki. Wykonanie fundamentu pod cokołem generowałoby jedynie dodatkowe koszty. Metalowe słupki trzeba oczywiście osadzić na stopach fundamentowych. Należy pamiętać, że konieczne są dylatacje pomiędzy murowanymi słupkami a ich fundamentem i cokołem. Dobrym rozwiązaniem może być w tym przypadku gotowa podmurówka prefabrykowana – w postaci betonowych płyt zbrojonych, wysokości 20–30 cm i długości 2–2,5 m. Jest szybka w montażu i poleca się ją do ogrodzeń z przęseł lub siatki. Powierzchnia płyt może imitować cegły albo kamień.

Ogrodzenia drewniane wymagają oczywiście najwięcej pielęgnacji. Łatwo bowiem niszczeją pod wpływem wilgoci, w miejscach zacienionych porastają mchem i glonami, zaś wskutek działania promieni UV tracą kolor. Należy je impregnować co 3–5 lat, nawet jeśli były zabezpieczone fabrycznie. Kupować najlepiej zaimpregnowane przęsła (lub panele). Pamiętajmy jednak, że należy je dodatkowo pomalować farbą (transparentną lub kryjącą). Największą odporność ma drewno zaimpregnowane ciśnieniowo – impregnat wnika w materiał bardzo głęboko. Przęsła stalowe są znacznie trwalsze od drewnianych, ale ich powierzchnia również wymaga zabezpieczania i odnawiania. Ogrodzenia te na ogół już w fabryce powlekane są tworzywem, cynkowane ogniowo albo lakierowane proszkowo. Lecz powłoka zabezpieczająca z czasem zaczyna się łuszczyć – niekiedy już po kilku latach od montażu ogrodzenia. Przęsła żeliwne właściwie nie wymagają zabezpieczania przed korozją. Czasem bywają malowane. Mury z bloczków betonowych zaleca się impregnować, jeśli znajdują się w miejscu, gdzie łatwo mogą ulec zabrudzeniu, np. w sąsiedztwie ruchliwej drogi (zabezpieczone bloczki łatwo czyści się myjką ciśnieniową). Podobnie postępujemy z panelami betonowymi. Choć te najpowszechniej maluje się po prostu farbami do betonu, w celach dekoracyjnych.

Darń z gruntu Bardzo ładnie wygląda, bo źdźbła są grube i gęste, ale podczas zdejmowania jej z podłoża (wykonuje się to maszynami ciągnikowymi) korzenie są skracane nawet o połowę. Z tego powodu trawa może mieć problem z ukorzenieniem się w naszym ogrodzie, czego objawem będzie jej żółknięcie. Darń z folii Wysiewana jest na warstwę podłoża znajdującego się na folii. Jej źdźbła są delikatniejsze, niż w przypadku darni z gruntu, ale system korzeniowy nie ulega uszkodzeniu, bo nie ma konieczności odrywania trawy maszynami od podłoża. Dzięki temu lepiej się ukorzenia. Ten rodzaj trawy jest polecany na trawniki ozdobne. Cena darni z folii jest jednak około dwukrotnie wyższa niż trawy z gruntu.

Przyczyną tych objawów jest prawdopodobnie choroba o nazwie monilioza. Powoduje ona występowanie na okrywach i zawiązkach orzechów brunatnych, zagłębionych plam. Orzechy przerasta grzybnia. Na ich powierzchni pojawiają się kremowe wzniesienia. Orzechy gniją i wcześnie zaczynają opadać. Monilioza częściej atakuje leszczyny, które rosną w wilgotnym środowisku, w sąsiedztwie stawów lub w zagłębieniach terenu. Do walki z tą chorobą stosuje się fungicydy zawierająca mankozeb, procymidon i tiuram. Poleca się stosowanie środka Sumilex 500 SC oraz Dithane, Penncozeb, Sadoplon. Pierwszy oprysk przeciwko moniliozie trzeba wykonać w maju i powtarzać go co 2 tygodnie aż do końca lipca.

Zagospodarowanie roślinnością skarpy wcale nie jest trudnym zadaniem, najważniejsze aby dobrać odpowiednie rośliny. Ziemia na wzniesieniach szybko wysycha, rośliny na nich rosnące powinny być więc odporne na suszę. Gleba gliniasta nie jest najlepszym podłożem dla roślin (brakuje w niej bowiem powietrza, a po wyschnięciu twardnieje i pęka, co może prowadzić do uszkodzenia korzeni roślin), ale za to dobrze gromadzi wodę. Rośliny sadzone na skarpie powinny być jednak odporne i mieć silne korzenie, które będą wzmacniać skarpę. Skarpa umożliwia piękne wyeksponowanie roślin, przez co może stać się ciekawym urozmaiceniem ogrodu. Można zagospodarować ją na różne sposoby, np: - obsianie zbocza trawą i posadzenie pojedynczych okazów roślin; - obsadzenie skarpy gęstą roślinnością – szkielet kompozycji najlepiej utworzyć z krzewów. Pomiędzy nimi można posadzić byliny (okrywowe lub tworzące kępy), które wkrótce pokryją ziemię, utrudniając wzrost chwastom; - założenie skalniaka – pomiędzy kamieniami sadzimy rośliny okrywowe i krzewy. Roślinność poprzedzielana skupiskami kamieni wygląda malowniczo, a ponadto przeciwdziała erozji skarpy. Polecane krzewy: -berberys Thunberga (i jego odmiany) i koreański -irgi -jałowce -kosodrzewina -pęcherznica kalinolistna -rokitnik zwyczajny -sumak octowiec -tamaryszki -trzmielina Fortune’a Polecane byliny: -barwinek pospolity -bodziszek czerwony -kocimiętka Faassena -macierzanka piaskowa -nachyłek wielkokwiatowy -omieg wschodni -przetacznik -rogownica kutnerowata -rozchodniki Pamiętajmy, że na nieprzepuszczalnym podłożu (jak glina) u podnóża skarpy podczas opadów mogą tworzyć się kałuże.