Piotr_R

Witam wszystkich kolegów i koleżanki na forum! Wracając do tematu… należy sobie uzmysłowić, czym tak naprawdę jest wyłącznik różnicowoprądowy. Otóż wyłącznik różnicowoprądowy jest stosowany jako uzupełniający środek ochrony przed dotykiem bezpośrednim części czynnych będących lub mogących znaleźć się pod napięciem oraz jako środek ochrony przeciwpożarowej. Obowiązek stosowania wyłączników różnicowoprądowych wynika z postanowień części siódmej PN-IEC60364. Jeżeli mowa o wysokoczułych wyłącznikach różnicowoprądowych stosowanych jako uzupełniający środek ochrony przed dotykiem bezpośrednim to taki wyłącznik ma za zadanie wyłączyć uszkodzony obwód w czasie (wymaganym przez normy) zależnym od krotności prądu uszkodzeniowego. Dla przykładu, gdy mamy Id = 5xIdn wyłącznik musi zadziałać w czasie nie dłuższym jak 0,04s gdzie; Id – prąd uszkodzeniowy (różnicowy), Idn – znamionowy prąd różnicowy zadziałania (jeśli wyłącznik różnicowoprądowy stanowi uzupełniający środek ochrony przed dotykiem bezpośrednim to Idn musi być nie większy jak 30mA). Ustalone czasy powodują, iż człowiek jest w stanie „oderwać się” od części czynnych a jego porażenie prądem nie spowoduje trwałych uszkodzeń organizmu. Wyłączniki różnicowoprądowe wykrywają bardzo małe prądy upływu, które mogłyby nie spowodować zadziałania zabezpieczeń nadprądowych ze względu na dużą rezystancję na przykład ciała ludzkiego. Reagują na prąd uszkodzeniowy płynący do ziemi albo do uziemionego przewodu PE przez izolację lub ciało człowieka. Nie reagują na prądy uszkodzeniowe przetężeniowe płynące w przewodach roboczych. Dopiero przy prądach przekraczających sześciokrotnie wartość znamionową prądu obciążenia takiego wyłącznika możliwe jest jego zadziałanie spowodowane niesymetrią budowy przekładnika różnicowego. Dlatego też w każdym obwodzie z wyłącznikiem różnicowoprądowym należy stosować aparaty zabezpieczające nadprądowe w postaci wyłączników samoczynnych (lub bezpieczników). Pozdrawiam.